Muzyka a fotografia - jest związek jednego z drugim?

Muzyka jest dla mnie bardzo ważna, co najmniej tak samo jak fotografia. Właściwie słucham jej (muzyki!), kiedy tylko mogę, jest ze mną wtedy, gdy to możliwe. 

Ostatnio „wszedłem” w spotity.pl - polecam. W tym serwisie, podobnym i zintegrowanym z iTunes, jest prawie wszystko (za mało, ufam, że na razie) Niemena, bo są tylko same wczesne i popularne bzdury, a nie to, co naprawdę jest Niemenem, ale na początek jest i tak nieźle, bo i Grechuta i Manaaam są obficie... Innych polskich wykonawców nie sprawdzałem.

Parę dni wcześniej wpadło mi do głowy pytanie jaka jest zależność między muzyką a fotografią? Zapytałem - czy taka zależność w ogóle istnieje? Czy to, czego słuchasz ma wpływ na to co i jak fotografujesz? Nie mając gotowej żadnej hipotezy - co i jak wpływa? - podzieliłem się swoją myślą z Wojtkiem Wilczykiem, który w lutym był jeden dzień we Wrześni. - Jakiej muzyki słucha Wojtek Zawadzki? - zapytał. - Country i bluesa - odpowiedziałem, zgodnie ze swoją wiedzą - Wojtek gra bluesa na gitarze i śpiewa - dodałem. Ale przecież nie wiem, czy te gatunki są jego ulubionymi i w ogóle nie mam żadnych upoważnień, aby wypowiadać się w imieniu Zawadzkiego. - A jakiej muzyki słuchasz Ty? - zapytałem. - Klasykę i punka - odpowiedział. Zapytał mnie też czego słucha Bogdan Konopka i Andrzej Jerzy Lech. - Nie wiem - odpowiedziałem. Bo nie wiem. 

To, czego słuchamy określa naszą osobowość, duchowość, wrażliwość. Jestem tego pewien. I dlatego jestem pewien, że wyniki naukowych badań (czyli rzetelnych, beznamiętnych, obiektywnych, a nie publicystycznych, zmierzających do potwierdzenia z góry ustalonej dowolnej tezy) mogłyby być ciekawe. Może nie ma żadnego związku między tym, czego słuchamy a tym, co i jak fotografujemy - i to jest twierdzenie, więc jak każde twierdzenie empiryczne, wymaga potwierdzenia empirycznego - albo ten związek istnieje. Ale jeśli istnieje, to nie wystarczy powiedzieć, że istnieje. Prawdziwie naukowe twierdzenie (mające wartość naukową, a nie publicystyczną!) musi mówić o tym na czym polega ta zależność. Jeśli tego nie ma, to jakby w ogóle go nie było. 

Uprawiam twórczość fotograficzną. Słucham też muzyki. Zastanawiam się, czy jest jakiś związek między tym, co mnie wzrusza w muzyce, a tym, co robię w fotografii. Nie wiem. Lubię różną muzykę, oglądać lubię różną fotografię, a uprawiam jeszcze inną. Może nie mnie szukać związków jednego z drugim wtedy, gdy chodzi o mnie? 

Jaką muzykę lubię: taką, gdzie twórca jest szalony, zatraca się, ale też jest w tym jakaś dyscyplina, jakiś plan. Ważna jest harmonia, dziwne brzmienia, wolność, brak konwencji, ale też kompozycja, konstrukcja całości, wirtuozeria, melodia, super głos, energia, puls, zaskoczenie, czasem potrzebuję romantyki, innym razem brudu, prostego „napierdalania”. Tekst - czasem jest ważny, a czasem przeszkadza. Dlatego hip hopu nie lubię (raczej), bo nie chce mi się cały czas natężać uwagi, żeby zrozumieć (w sensie akustycznym, logopedycznym), co „śpiewają”. To wysiłek, a ja od muzyki oczekuję bardziej muzyki niż tekstu. Jak chcę przekazu, to czytam gazety, czasopisma lub książki... Muzyka ma mi dać siłę, energię.

Myślę, że gdyby zrobić test na odbiorcach mojej fotografii - Ciszy, czy Topografii ciszy - i zapytać, jakiej muzyki słucha Waldemar Śliwczyński?, to większość odpowiedziałaby: klasykę. Bethovena czy innego Haendla. Bo ta moja fotografia faktycznie może kojarzyć się z czymś starym, a więc zacnym i... bezpiecznym. Nic bardziej mylnego! 

Uwielbiam Milesa Davisa, Zbigniewa Seiferta, Marcusa Millera, Annę Marię Jopek, Julię Marcel, Grzegorza Turnaua, Marka Grechutę (zwłaszcza za Szaloną Lokomotywę, Magię obłoków i inne), Klausa Schulze, Pink Floyd, BB Kinga, Marię Peszek, Namysłowskiego, Urbaniaka, Kaczmarka, Ścierańskich, Prońko, Kaczmarskiego, Maanam za pierwsze lata, Budkę Suflera za „Pieśń niepokorną”, ale nie za tango, Niemena z pominięciem wczesnych gówien, od których on sam się w okresie dojrzałym odżegnywał, i z pominięciem utworów późnych z terrą defloratą na czele, SBB za wszystko, Patha Metheny'ego, Glena Millera, Stinga, Herbie Hanckocka, Santanę, Wheater Report, Breakoutów, Możdżer, i wielu, wielu innych... Wymienienie wszystkich nie jest możliwe. 

Od dzieci dostaliśmy w zeszłym roku pod choinkę gramofon. Teraz słuchamy sobie czasem z Jolą stare winyle... Czasem sobie popłaczemy nad naszą młodością, bo już nie wróci, a jednocześnie jesteśmy zdziwieni, że niektóre płyty nie zestarzały się zupełnie, brzmieniowo, instrumentalnie, tekstowo... 

A co do informacji bieżących... Nicolas Grospierre zakończył swoją pracę do Kolekcji Wrzesińskiej. Przygotowujemy książkę (wstęp Adama Mazura) i wystawę - premiera druga połowa maja 2013, Rynek we Wrześni.

KF - czekamy nadal na umowę z MKiDN o dofinansowaniu, podpiszemy, odeślemy, jak forsa wpłynie, to wtedy dopiero będziemy wiedzieli na czym stoimy.

Waldemar Śliwczyński nie zrobił od paru miesięcy żadnej fotografii - zima i zimno nie daje mu zachęty, inspiracji - to jest wersja oficjalna. Prawdziwa jest taka, że waha się, rozpatruje, „rozkminia” różne pomysły na fotografowanie, słowem: nie wie co i jak. Nie wie na co się zdecydować. Ale - jak donoszą europejskie agencje prasowe na podstawie źródeł „zbliżonych do” i jak przewidują eksperci - na co by się nie zdecydował, i tak będzie to cykl wielki. Warto już dziś zamówić subskrypcję.